Çocuk Edebiyatı

‘’İki Yıl Okul Tatili 27 Mart günü oldukça önemli bir avlanma yapıldı. Bu, en az üç yüz kilo ağırlığında bir su kaplumbağasıydı. Costar, ata biner gibi kaplumbağanın sırtına çıkmıştı, Dole da onun arkasına... Hayvan suya ulaşmak için hızla ilerliyor, çocuklar onu zapt edemiyorlardı. Çığlıklarına Briant, Gordea ve Moko koştu. Costar: – İndirin beni!.. Korkuyorum, diye bağırıyordu. Çocuklar, kaplumbağanın boynuna ip atmış çekiyorlardı. Ama onu zapt etmek mümkün değildi. Uskunadan levyeler getirildi. Güç de olsa kaplumbağa ters çevrildi. Artık kıpırdayamazdı.” İki Yıl Okul Tatili, yaşları 8 ile 14 arasında değişen bir grup okul çocuğunun Güney Pasifik’teki ıssız bir adada ailelerinden uzakta geçirdikleri; zor olduğu kadar macera ve bilinmezliklerle dolu bir serüven. Bu roman, çocukların hep birlikte hayatta kalma savaşlarını bütün açıklığıyla gözler önüne sermektedir.

Ömer Seyfettin, modern Türk hikâyeciliğinin kurucusu olan bir edebiyatçımızdır. Kısa süren ömrü büyük ölçüde cephelerde geçmiş, Yunanlıların elinde esir olarak yaşadığı günlerde (1912) bile hikâye yazmaktan geri durmamıştır. Osmanlı’nın en buhranlı yıllarında hem cephelerde savaşarak hem de hikâyeler yazarak millî varlığımıza büyük hizmetlerde bulunmuştur. Ömer Seyfettin’in hikâyeleri, millî uyanışın bir sembolü sayılır. Sade dille yazdığı bu hikâyeler, toplumun her katmanından tiplerle, deyim, fıkra ve masal gibi folklorik unsurlarla örülmüştür. Ömer Seyfettin’i edebiyatımızda ayrıcalıklı ve hâlen de büyük beğeniyle okunur kılan işte bu özellikleridir.

“Negoro, aynı sessizlik içinde geminin arkasına, Dick Sand’in bir heykel gibi dimdik durduğu yere doğru yürüdü. Miçoya üç dört adım yaklaşmışken durdu. Dick Sand istifini bozmadan, – Bana bir şey mi söyleyeceksiniz, diye sordu. Negoro soğuk bir ses tonuyla karşılık verdi: – Aslında bunu Kaptan Hull ile konuşacaktım. Daha olmasa tayfa başı Howik’e söyleyecektim. Dick Sand, kendini daha fazla tutamadı. Hırsla dönüp haykırdı: – Siz de çok iyi biliyorsunuz ki ikisini de kaybettik! Negoro küstah küstah diklendi: – Pekâlâ şimdi gemiyi kim idare ediyor? Dick Sand, bu ukala adamın gözlerinin içine bakarak: – Ben, diye haykırdı. Negoro omuz silkti: – Sen ha! On beş yaşında bir kaptan! Öyle mi? – Evet! On beş yaşında bir kaptan, diye karşılık verdi. ...” Geminin dümeni on beş yaşında bir kaptan olan Dick Sand’e geçmişti. Bu olaydan sonra Kaptan Dick’i; Bayan Weldon, Jack, Nan, Kuzen Benedict, köpek Dingo, Tom ve beraberindekiler ile uzun soluklu bir macera beklemektedir. Geminin aşçısı Negoro bu macerada olayların seyrini kendi kötü emelleri doğrultusunda yönlendirerek kahramanlarımızı içinden çıkamayacakları olayların içine sürükleyecektir.

“Her zaman olduğu gibi rüzgâr çıktığında yelkenler açılıyor, kesildiğinde kürekler suya daldırılıyordu. Gökyüzünde bulutlar kümelenmeye başlamıştı. Havada fırtına öncesi bir ağırlık hissediliyordu. Birkaç kez Orinoko’nun sağ kıyısında yaşayan Pairoa yerlilerinin kayıklarıyla karşılaştılar. Yerliler hiç çekinmeden yolcu kayıklarına yanaşıyor, kayıkları halatlarla kıyıdan çekmeyi öneriyorlardı. Karşılığında da biraz kumaş ve incik boncuk alıyorlardı. Böylece yolcular, yarım düzine yerli kayığı ile birlikte ırmağın sağ kıyısındaki Augustine köyüne yanaştı.” Orinoko Nehri, kaybolan babası Albay Kermor’u bulmak için genç Jean Kermor’un, Çavuş Martial ile birlikte, Venezuela’daki Orinoko Nehri’nde yaptıkları; korku, heyecan ve tehlikelerle dolu bir yolculuğu anlatmaktadır. Güney Amerika’nın bilinmezliklerle dolu dünyasına keşfedici bir pencere açar.

Ömer Seyfettin, modern Türk hikâyeciliğinin kurucusu olan bir edebiyatçımızdır. Kısa süren ömrü büyük ölçüde cephelerde geçmiş, Yunanlıların elinde esir olarak yaşadığı günlerde (1912) bile hikâye yazmaktan geri durmamıştır. Osmanlı’nın en buhranlı yıllarında hem cephelerde savaşarak hem de hikâyeler yazarak millî varlığımıza büyük hizmetlerde bulunmuştur. Ömer Seyfettin’in hikâyeleri, millî uyanışın bir sembolü sayılır. Sade dille yazdığı bu hikâyeler, toplumun her katmanından tiplerle, deyim, fıkra ve masal gibi folklorik unsurlarla örülmüştür. Ömer Seyfettin’i edebiyatımızda ayrıcalıklı ve hâlen de büyük beğeniyle okunur kılan işte bu özellikleridir.

Bir gölge emekleyerek kapının önüne çömeldi. Tabancamı alıp dışarı fırlayacağım sırada karım boynuma sarılıp hareketimi engelledi. Korku ve heyecan, gücünü öyle arttırmıştı ki elinden kurtulamadım. Nihayet bütün gayretimi toplayıp karımı ittim, fırladım fakat ben kapıyı açıp çıkıncaya kadar adam kaçtı. Kulübenin kapısında yine aynı işaretleri gördüm. Bunlar size verdiklerimin aynısıydı. Her tarafı aradım. Hiçbir yerde bulamadım. Ama uzağa gitmediğini de ertesi sabah kapıda kopyaladığım işaretlerin hemen altına beş adam çizdiğini görünce anladım.”

“Maske takıyor olmamı bağışlayın” dedi gizemli adam. “Bana bu görevi veren yüce insan, ajanını tanımanızı istemiyor. Ve itiraf etmeliyim ki size kendimi tanıttığım isim gerçekte bana ait değil.” “Şartlar hassasiyet gerektiriyor. Avrupa’daki kraliyet ailelerinden birini ciddi bir skandaldan korumak için her türlü önlemi almalıyız. Basit olarak daha açık şekilde anlatmam gerekirse; Konu; Ormstein Hanedanlığı ile yani Bohemya veliaht Kralıyla ilgili... ...adam oturduğu yerden fırladı ve kontrol edilemez bir heyecan içinde bir aşağıya bir yukarıya yürümeye başladı. Sonra umutsuz bir şekilde maskeyi yüzünden çekip çıkardı ve yere attı. “Haklısınız!” diye bağırdı. ‘Ben kralım!’...

Şimdi şunu bir düşünün, burada cinayet işlemeye kararlı biri var. Hiçbir şey bilmiyorsa da, kesin olarak bildiği bir şey var: Evin çevresi su dolu bir hendekle çevrili olduğundan dolayı kolaylıkla kaçamayacak. Bu durumda nasıl bir silah seçmesi gerekirdi? Dünyadaki en sessiz silahı. Ancak o zaman iş bittikten sonra da, hemen pencereden kaçarak hendeği geçmeyi ve güvenli bir yere gidebilmeyi umabilirdi. Bu da gayet anlaşılabilir bir şey olurdu. İşin ilginç olan kısmı işte asıl burası. Ama o ne yaptı, sesini duyan herkesin mümkün olan en kısa sürede olay yerine toplanmasına ve hendeği geçemeden görülmesine ve belki de yakalanmasına yol açacak, en gürültülü silahı seçti. Ne dersiniz Bay Holmes, haksız mıyım?”

Bayan Ferguson son zamanlarda sevimliliğine ve yumuşak tabiatına uymayan birtakım özellikler göstermeye başlamıştı. Robert Ferguson karısı ile ilgili anlayamadığı, açıklayamadığı şeylere şahit oluyor sanki karısının birden fazla karakteri varmış gibi hissediyordu. Bir keresinde bebeğinin odasından çığlık çığlık ağlamalarını duyan bakıcı odaya girdiğinde bayan Ferguson’un bebeğinin boynundan ısırdığını görmüştü. Bebeğin boynunda kanların fışkırdığı bir yara vardı. Uzun süre bu olayı sır olarak saklayan bakıcı en sonunda Bay Robert Ferguson’a bu gördüklerini anlattı. Karısının üvey oğluna bile sevgi dolu bir anne olduğunu bilen Bay Ferguson bu olanlara inanmakta zorlanıyordu. Her şeyin bakıcının gördüğü bir halüsinasyon olduğunu düşünürken o olay gerçekleşti...

Ömer Seyfettin, modern Türk hikâyeciliğinin kurucusu olan bir edebiyatçımızdır. Kısa süren ömrü büyük ölçüde cephelerde geçmiş, Yunanlıların elinde esir olarak yaşadığı günlerde (1912) bile hikâye yazmaktan geri durmamıştır. Osmanlı’nın en buhranlı yıllarında hem cephelerde savaşarak hem de hikâyeler yazarak millî varlığımıza büyük hizmetlerde bulunmuştur. Ömer Seyfettin’in hikâyeleri, millî uyanışın bir sembolü sayılır. Sade dille yazdığı bu hikâyeler, toplumun her katmanından tiplerle, deyim, fıkra ve masal gibi folklorik unsurlarla örülmüştür. Ömer Seyfettin’i edebiyatımızda ayrıcalıklı ve hâlen de büyük beğeniyle okunur kılan işte bu özellikleridir.