Kültür Kitapları

Dediler ki; Ey Züleyha tez söyle, bu kimdir? Bir Saba rüzgârı ya da bir meltem! O sustu, bilenler dedi; Evet bildik! Sence bir aşk fırtınası O; Şarkısını söyler denizler, dersini anlatır SURESİ. Alabilsek ele, durabilsek önünde biz, O Yusuf’tur! Belli ki; Sonsuz sevgi ve çılgın bir aşkın mihrabıydı YUSUF; Babası yürekten sevdi, kuyuya attılar. Züleyha ona aşık oldu, hapse koydular. O sadece RABBİ’Nİ sevmişti, İşte o gerçek AŞK; Saltanat tahtını ayaklarının altına serip dünyanın en seçkin Devlet Adamı yaptı ONU!

Yüce Yaratan, insanı yarattıklarının en mükemmeli olarak vasıflandırmış olup HAYATI, geçici ve esrarengiz bir oyun, hem de; içinde “Seçme Hürriyeti” bulunan sonu belli bir bekleme süresi olarak tanzim buyurmuş. Yani; “Sen insansın, insan gibi yaşa!” denmiş bize! Etrafına bak, Sevinçler bir dağ bu hayatta, hüzünler derin kuyu. Sen, inen bir kayık, çıkan bir kayık, Şaşkınsın burada! Oysa bir kova olabilse insan; Önce İMAN ahdiyle doldursa içini ve “DUA, yaşamanın gıdası!” diye haykırsa. Sonrası kolay; “Aşkı deniz, gökyüzünü onun üstünde bir köpük” olarak algılayıp hayatını onunla renklendirecek. Yarını görmeyenlerin bu günü yaşamaya mecali kalmaz!.. Yarınlar ise ÇAKIL TAŞLARINI cevhere çevirenlerin olacaktır. İşte bütün SIR burada!.

Batmış bir imparatorluğu bin bir zahmetle ve tek başına 33 yıl omuzunda taşıyan, öldüğü gün tabutunun peşi sıra, “Bize ekmeği on paraya yediren adam!” diye, halkının sitayişle övdüğü bir liderdi Abdülhamid. Fakat; ABD ile 1947 yılında yapılan ‘Fulbright Anlaşması’ sonucu, Milli Eğitimimiz ve kültür hayatımızı, tümüyle Emperyalizmin emrine teslim ettiğimizden itibaren onun adı okul kitaplarımızda “Kızıl Sultan” olarak anılmaya başlandı. Ancak; Toplumsal huzurun namusunu, kendini halkın fikir işçisi gören, “kişisel çıkardan” arınmış, özüne sadık gerçek aydınlarımız çoğalınca da; onu kızıldan gri renge çevirdik. Şimdi; Aksultan Abdülhamid’in üstündeki gri rengi beyaza dönüştürmek bu kitabı okuyanlara düşüyor!

624 yıl ayakta duran Osmanlı Devleti’nin kurucusu Osman Gazi, Hocası Şeyh Edebâ-li’nin “İnsanı yaşat ki, Devlet yaşasın” buyruğunu benimsemiş, esas almış ve bu anla-yışla hareket etmiştir. Ecdadımızın üç kıtada adaletle hükümran olmasının temelinde, insana sevgiyle bakan, şefkatle yaklaşan ve merhametle muamele eden bu hassasiyeti müşahade ediyoruz. “Yaşamak ödev, yaşatmak ibadet” anlayışı, sadece Fatih Sultan Mehmed’in parolası olmamış, ondan önceki Osmanlı padişahların-da, Selçuklu sultanlarında ve Müslüman Türk hakanlarında da biricik prensip kabul edilmiş ve bu ilkeye sımsıkı bağlı kalınmıştır. Derviş Yunus’un ulu ifadesiyle, “Yaradılan Yara-dan’dan ötürü hoş görülmüş” ve elbette hoş tutulmuştur. Bugün Türkiye, bu insanî anlayışın biricik mirasçısı olarak yine yeryüzündeki bütün mazlumların, mağdurların ve masumların ümit beslediği neredeyse biricik ülke. Kırım’dan Bosna’ya, Kerkük’ten Suriye’ye, Doğu Tür-kistan’dan Arakan’a kadar zulme uğrayan herkes, yönünü Türkiye’ye çeviriyor. Çünkü bu topraklarda, ‘yaşatmanın ibadet’ olduğuna inanan insanların yaşadıklarını biliyorlar.

Yalansız SÖZ güzeldir, yücedir! Dünya tarihine yön veren Hünkâr Fatih ve Yavuz Selim Han ile; yıkılmaktayken devraldığı Devleti Aliyye’yi 33 yıl binbir güçlükle avucunda taşıyan Sultan II. Abdülhamid hakkında niçin özellikle itibarsızlaştırma kampanyaları yapılıyor... Ayrıca; kurduğu, insanı önceleyen düzenle koskoca Bizans’ı dize getiren Osman Gazi ise, niçin ÖRNEK alınmasından korkulup yeterince tanıtılmıyor... Batı kaynaklı planlanmış tarih yerine, ayrıcalıklı ve gerçekleri ön plana çıkaran bu eserde söylenemeyenleri söyledik! Bunu yaparken de; ilim bilmez, irfan bilmez, söz bilmez cahiller sınıfından uzak durup; tarihi kanıtlara odaklandık... Sadece, “Başsız düşünen kuyruk olur.” uyarısına kulak vererek, olayları düşünce ve sorgu eleğinde süzüp öyle sunduk okuyucuya.